In hoeverre de theorie uit de film toe te passen is binnen het basketball weet ik niet. Maar ... gedurende de laatste weken (zeker in de play-offs) heeft Brad Stevens (coach van de Boston Celtics) zijn basis vijf gewijzigd. Hij zag dat Gerald Green voor de ploeg meer waarde heeft dan Amir Johnson. Kijkend naar het verschil in salaris tussen beide spelers: Johnson staat genoteerd voor een bedrag van $ 12 000 000. Green voor minder dan $ 1 000 000 (ruim $ 980 000).
Omdat in de NBA een zogenaamde 'salary cap' (vertaald: salarisplafond) geldt, is het wijs om dure spelers van de hand te doen als goedkopere spelers dezelfde prestaties leveren. Nu verwacht ik dat men sowieso voor de optimale prijs - kwaliteitverhouding gaat, maar hiermee is het nog eens bevestigd.
De Boston Celtics wonnen in de 1e ronde (na een achterstand van 0 - 2 (verlies in de eerste 2 thuiswedstrijden)) met 4 - 2. In de 2e ronde staan zij nu op een 1 - 0 voorsprong.
Een bedrag van $ 11 000 000 (per jaar) kun jij goed gebruiken om een topper te contracteren. Áls er tenminste geen goedkope(re) alternatieven zijn. Iets wat bij een ruil zeker de moeite waard is.
De Golden State Warriors behaalden hun kampioenstitel met spelers die zij voor weinig geld aan hen verbonden. Inmiddels ontvangen zij riante salarissen. Verdiend met hun prestaties.
Terug naar Donar: welke (betrekkelijk) goedkope opties zijn er? In Nederland is Donar de rijkste club maar hun concurrenten in een Europees bekertoernooi hebben budgetten die zo 4 à 5x zo veel bedragen. Om dan toch structureel de 2e ronde te bereiken moet jij dus goede spelers contracteren voor een redelijk lage prijs.
Goed valt mijn inziens niet alleen te concluderen op basis van statistieken. Zo veel assists, zo veel rebounds, enz. Ploegen vallen moeilijk met elkaar te vergelijken. Beelden en verklaringen (van mede-spelers, tegenstanders en coaches) zijn waardevoller.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten